Osiedle WUWA zdecydowanie nie jest najbardziej znaną atrakcją turystyczną Wrocławia. Można nawet się pokusić o stwierdzenie, że jest zwykle pomijane przez przyjezdnych, a przez mieszkańców często nie znana.
Spróbujemy więc przybliżyć Ci nieco to miejsce, i kto wie, może znajdzie się ono w planie podróży do Wrocławia.
WUWA powstała jako wystawa budowlana, która odbyła się w 1929 roku we Wrocławiu. Została zorganizowana przez śląski komitet Deutsche Werkbund w pobliżu parku Scheitnigera (obecnie ulice Tramwajowa, Dembowskiego, Mikołaja Kopernika i Zielonego Dębu). Inspiracją do organizacji takiego przedsięwzięcia było wcześniej wybudowane osiedle Weissenhof w Stuttgarcie. A skąd w ogóle taki pomysł?
Prekursor Osiedla Wuwa
Osiedle Weissenhof powstało w 1927 roku w ramach wystawy budowlanej Die Wohnung (Mieszkanie), zorganizowanej przez Deutscher Werkbund i sfinansowanej przez miasto Stuttgart. Był to międzynarodowy pokaz dążenia nowoczesnej architektury do zapewnienia tanich, prostych, wydajnych i dobrych jakościowo mieszkań. Podczas wystawy trzydzieści trzy budynki można było oglądać z zewnątrz i zwiedzać wewnątrz. Po zakończeniu wystawy zostały one wynajęte przez miasto.
Pod kierownictwem artystycznym Ludwiga Miesa van der Rohe siedemnastu międzynarodowych architektów zaprezentowało trzydzieści trzy innowacyjne i przyszłościowe projekty nowoczesnych, zdrowych, niedrogich i funkcjonalnych mieszkań. Wśród uczestników byli tacy wielcy architekci, jak Walter Gropius, Hans Scharoun i Le Corbusier.
Oprócz domów modelowych w posiadłości Weissenhof, w trzech dodatkowych miejscach zorganizowano wystawy na temat nowoczesnego budownictwa na świecie, projektowania wnętrz oraz materiałów i konstrukcji budowlanych. Wystawę, która trwała cztery miesiące i została zauważona na całym świecie, odwiedziło pięćset tysięcy zwiedzających.
Powstanie tego osiedla zaowocowało w budowie podobnych osiedli również w innych miastach:
- Brnie – 1928 r.
- Wrocławiu – 1929 r.
- Zurichu – 1931 r.
- Wiedniu – 1932 r.
- Pradze – 1932 r.
W przeciwieństwie do wystawy w Stuttgarcie, we Wrocławiu działali zarówno architekci modernistyczni, jak i bardziej konwencjonalni. Wbrew życzeniu inicjatora, Heinricha Lauterbacha, budynki we Wrocławiu tworzyli wyłącznie architekci z regionu, głównie członkowie Werkbundu (niemieckiej organizacji architektów i inżynierów).
Ekspozycja obejmowała 32 budynki mieszkalne (pierwotnie planowano 37 domów): domy jednorodzinne wolnostojące, w zabudowie bliźniaczej i szeregowej, różne typy budynków mieszkalnych, a także modele 1:1 biurowca i osiedla rolniczego, które zostały później rozebrane. Adolf Rading zaprojektował siedmiokondygnacyjny wieżowiec, który z powodu zastrzeżeń urzędu budowlanego został zrealizowany tylko na czterech kondygnacjach. Główny nacisk położono na prostą, ale nie banalną formę architektoniczną i funkcjonalność.
Wszystkie budynki wystawy zostały zbudowane w ekspresowym tempie zaledwie trzech miesięcy.
Szczególnie interesujący jest dom jednorodzinny Hansa Scharouna, zaprojektowany jako dom z jedną kuchnią, który jest jednym z pierwszych na świecie budynków mieszkalnych z dzieloną kuchnią
Osiedle obecnie
Obecnie większość budynków jest własnością prywatną i jest zamieszkiwana przez osoby prywatne. Do niedawna w jednym z budynków mieścił się już zlikwidowany akademik. Największą atrakcją obecnie jest punkt informacyjny w którym mieści się również kawiarnia. Warto więc przespacerować się po tym wyjątkowym miejscu, zwłaszcza jeżeli interesujesz się architekturą.
Add comment / Dodaj komentarz